Με αφορμή της επερχόμενες ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου-μιας και οδεύουμε σιγά σιγά στην τελική ευθεία προς τις κάλπες-μίλησε στο Πρώτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας 91,6 και 105,8, στην εκπομπή «Ναι, μεν Αλλά» και στην Ευαγγελία Μπαλτατζή, η Ελίζα Βόζεμπεργκ, Υποψήφια Ευρωβουλευτής με την Νέα Δημοκρατία.
Στην αρχή της συνομιλίας της με τη δημοσιογράφο, αναφορικά με το θέμα της αποχής το οποίο φαίνεται πως είναι κάπου εκεί γύρω στο 15% αλλά και το ότι η συσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι υψηλή, εκτιμάται δηλαδή να είναι γύρω στο 62%, η κα Βόζεμπεργκ ανέφερε «να θυμίσω από την εμπειρία μου κι εγώ ότι το τελευταίο δεκαήμερο, πάντα στις εκλογικές αναμετρήσεις και στις ευρωεκλογές0που θεωρούνται κατά την άποψή μου εσφαλμένα, αλλά έτσι είναι που θεωρούνται πιο χαλαρές-παρουσιάζεται η συσπείρωση, το τελευταίο δεκαήμερο. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό μπορεί θεαματικά να μας εντυπωσιάσει την Πέμπτη ή την Παρασκευή. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το μείζον είναι, η αποχή αυτή καθ’ αυτή. Και εγώ θέλω να ρωτήσω έτσι ρητορικά, η αποχή δίνει κάποια λύση σε προβλήματα τα οποία ας πούμε η κυβερνητική πολιτική δεν τα επιλύει; Η αποχή είναι λόγω άγνοιας του πόσο σημαντικές είναι οι ευρωεκλογές, με την έννοια ότι η πλειονότητα πια των νομοσχεδίων και των νόμων αποφασίζεται εκεί και μετά υιοθετείται από τα κράτη μέλη; Το γεγονός ότι ενδεχομένως οι πολιτικοί, πρόσωπα και πολιτικές έχουν σε μεγάλο βαθμό απογοητεύσει, διότι δεν έχουν καταφέρει να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των πολιτών; Είναι όλα μαζί; (…)».
Στη συνέχεια, πρόσθεσε «υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: ότι κάθε συγκυρία είναι διαφορετική από την άλλη. Το ‘19 είχαμε ταυτόχρονα πολλές εκλογές. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι στέλνω ένα μήνυμα που λέω στην κυβέρνηση ότι διαμαρτύρομαι γιατί άλλα υποσχέθηκες και άλλα έκανες ή όπως εν προκειμένω διότι υποσχέθηκες κάποια πράγματα αλλά δεν τα έχεις ολοκληρώσει. Διότι εγώ υποστηρίζω και αυτό αποδεικνύεται από την κυβέρνηση και από τον Πρωθυπουργό σε όλες τις συνεντεύξεις του, ότι τα μείζονα, η πλειονότητα των προεκλογικών εξαγγελιών έχουν δρομολογηθεί προς υλοποίηση και κάποιες έχουν υλοποιηθεί ήδη. Όμως, να δεχθώ ότι οι πολίτες λένε ότι θέλω κι άλλα και στέλνω διαμαρτυρία. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αυτό δεν μπορεί να συμβεί διότι έχουμε τρία χρόνια ακόμη μπροστά μας με μια κυβέρνηση ισχυρή, η οποία την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών ή μάλλον την επόμενη μέρα, για να είμαι ακριβής, της συγκρότησης του νέου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θα διεκδικήσει καινούργια οικονομικά εργαλεία αλλά και καινούργιες πρόνοιες και θέματα που θα αφορούν στον τόπο μας. Και όσο πιο ισχυρή είναι η φωνή αυτού του πρωθυπουργού που κατόρθωσε μόνο από το πακέτο ανάκαμψης να εξασφαλίσει 36 δισεκατομμύρια, καταλαβαίνουμε ότι κατά μείζονα λόγο απαιτείται συμμετοχή».
Τέλος, αναφορικά με το ένα από τα ευρήματα, τα δημοσκοπικά, δηλαδή, τα ευρωπαϊκά, των ευρωπαϊκών εταιρειών μέτρησης και ότι αυτό που ανησυχεί είναι αυτή η δυναμική που έχει αναπτύξει η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη, η κα Ελίζα Βόζεμπεργκ, παρουσίασε την εξής άποψη «αυτό είναι ακριβές και μάλιστα μετά την «πρόσκληση» ας πούμε της Μαρίν Λεπέν προς Μελόνι. Αλλά και από την άλλη πλευρά έχουμε και μια αποστασιοποίηση από το άρμα της Γερμανίας. Είναι ο χάρτης λίγο αχαρτογράφητος ως προς το συγκεκριμένο σημείο. Όμως, υπάρχει μια ανησυχία. Αυτό να τονίσουμε-που είναι υπέρ της Ελλάδος-αυτό που θα πω είναι ότι εκεί έχουν επικεντρωθεί στο ζήτημα της μετανάστευσης και του ασύλου. Εμείς αυτό το λύσαμε. Εμείς δεν έχουμε αναταραχή μες στη χώρα μας. Κανείς δεν λέει ότι δεν θα ψηφίσω την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη διότι στο μεταναστευτικό δεν το έλυσε. Για την Ευρώπη είναι ένα θέμα αλλά να θυμίσω ότι επιτέλους μπορέσαμε και προβήκαμε σε μια ολοκληρωμένη συμφωνία με το Συμβούλιο και θεσμοθετήθηκε η υποχρεωτική αλληλεγγύη που εντάσσεται στη μετανάστευση. Μένει να το δούμε στην πράξη οπωσδήποτε, αλλά δεν είναι αυτό. Θυμηθείτε αυτό που ζούσαμε, το ’15,’ 19 που και εμείς είχαμε μια πολιτική των ανοιχτών συνόρων και της εξαφάνισης των ανθρώπων, αλλά και από την άλλη είχαμε μια απουσία αλληλεγγύης από την Ευρωπαϊκή Ένωση με κλειστές πόρτες, ιδιαίτερα των κρατών μελών του Βίσεγκραντ και όχι μόνο και με μια αδιαφορία η οποία έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το πρόβλημα αφορά τις χώρες πρώτης υποδοχής. Εμείς αυτό το αλλάξαμε».
