Γιώργος Κωνσταντίνου: “Μην στηρίζεστε στην τηλεόραση γιατί, άμα σταματήσει το επεισόδιο, χαθήκατε”

Λίγο πριν βρεθεί ξανά στη θεατρική σκηνή, για νέα καλοκαιρινή επιθεώρηση, ο Γιώργος Κωνσταντίνου έδωσε συνέντευξη στην εκπομπή «I love Σου Κου» και τον δημοσιογράφο Νάντια Ρηγάτου το Σάββατο στον ΑΝΤ1. Μέσα σε όλα, μάλιστα, ο αγαπημένος καλλιτέχνης μίλησε για την ζωή που παίρνει μέσα από το θέατρο ενώ έδωσε μια ιδιαίτερη συμβουλή στους νέους ηθοποιούς για την επένδυση στην τηλεόραση.

Ειδικότερα, ο Γιώργος Κωνσταντίνου εκμυστηρεύτηκε αρχικά πως «ζω μέσα από το θέατρο. Αν, ας πούμε, δεν υπήρχε για μένα αυτό το πράγμα, νομίζω ότι δεν θα είχα και λόγο ύπαρξης. Είμαι 65 χρόνια στο θέατρο και πιστεύω ότι αυτό μου δίνει ζωή. Δεν θα ήθελα αυτό το καλοκαίρι να ξεκουραστώ, όχι, δεν το έχω κάνει ποτέ μου διακοπές».

«Την πολιτική ορθότητα, μέσα στην επιθεώρηση, την σατιρίζουμε φέτος. Εγώ, ας πούμε, λέω ότι δεν μπορείς να πεις μια κοπέλα που είναι αδύνατη ότι είναι «σαν σκελετός» ή ότι είναι «πετσί και κόκαλο». Δεν θα το πεις αυτό, όχι. Θα πεις ότι… αυτή έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας! Γίνεται δηλαδή μια σάτιρα πάνω σε αυτό για τον τρόπο που αποφεύγουμε πλέον εκείνες τις φράσεις οι οποίες έθιγαν, αν είναι δυνατόν ποτέ».

«Η επιτυχία δεν εισπράχθηκε, όχι. Δυο δύσκολα επαγγέλματα υπάρχουν που δεν έκαναν λεφτά, αστείο και που το λέω, οι θεατρικοί επιχειρηματίες και οι ηθοποιοί. Δεν είναι μια σταθερή δουλειά όπου οπωσδήποτε θα υπάρχεις και οπωσδήποτε θα εισπράττεις. Παίρνεις αυτά με τα οποία επιβιώνεις, ζεις, μπορεί να ζήσεις κάπως πιο άνετα αλλά πέραν αυτού δεν υπάρχουν περιουσίες και τέτοια. Αυτό μπορεί να γίνονταν παλαιότερα, τότε που είχε πρωτοβγεί η τηλεόραση και πληρώνονταν πολύ καλά. Σιγά σιγά όμως αυτά εξαφανίστηκαν» συμπλήρωσε, επίσης, ο Γιώργος Κωνσταντίνου στην ψυχαγωγική εκπομπή του ΑΝΤ1.

«Έχω κάνει 25 σίριαλ αλλά η τηλεόραση είναι ένα εφήμερο πράγμα. Το λέω πάντα και στους νέους ηθοποιούς: Μην στηρίζεστε στην τηλεόραση γιατί άμα σταματήσει το επεισόδιο και χαθείτε, μετά χαθήκατε. Το θέατρο είναι το θεμέλιο, η ζωή μας».