Η καλοκαιρινή σεζόν ξεκινάει με τουλάχιστον πέντε ταινίες που η φαντασία έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στους Φανταστικούς Φίλους μαθαίνουμε ότι η φαντασία μπορεί να δώσει σάρκα και γέμισμα από συνθετικό βαμβάκι (γιατί οστά δεν το αποκαλείς) στα όνειρά μας. Στο «Λυσάρι της Ζωής» παίρνουμε ταχύρρυθμα μαθήματα επιβίωσης εμπνευσμένα από γραπτά και «αντι-νόμους» του Μέρφυ. Ο υποσυνείδητος και ασυνείδητος νους, μεταφράζονται σε εικόνες υπό τη Φροϋδική συνεδρία. Οι Ντραγκ οραματίζονται μια νέα πόλη που τη φτιάχνουν με ρούχα, ρετάλια και πολύ φαντασία. Και η Furiosa βάζει τέρμα τα γκάζια στη δημιουργία ενός μέλλοντος φτιαγμένου από λαμαρίνες του παρελθόντος. Αναλυτικότερα όλα στο βίντεο που ακολουθεί.
Γουίνι το αρκουδάκι: Αίμα και μέλι ΙΙ
Ο Γουίνι θέλει πάλι να σκοτώσει τον Κρίστοφερ. Αδύναμη προσπάθεια σοβαροφανούς μεταγραφής του αγαπημένου παιδικού ήρωα, σαφέστατα πιο επαγγελματικά γυρισμένη από την πρώτη… αυτό όμως δεν αρκεί.
Δεν του έφτανε το αίμα από το πρώτο μέρος, θέλει και μέλι!
Φανταστικοί φίλοι
«Φανταστικοί Φίλοι» είναι όσοι μπορείς να δεις και να θυμάσαι αργότερα, με τα μάτια της ψυχής.
Το “If” που αποτελεί ακρωνύμιο του Imaginary Friends, δηλαδή «Φανταστικοί Φίλοι» ( αποδίδεται στα ελληνικά ως «Φίφι») είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία για παιδιά, που επιτρέπει στους μεγαλύτερους να ξεκινήσουν κάποια δύσκολη κουβέντα μαζί τους για την την απώλεια, το φόβο και τη σημασία της φιλίας.
Την ηρωίδα μας τη λένε B (όπως το δεύτερο γράμμα της αλφαβήτου), δηλαδή be (όπως το «είμαι» στα Αγγλικά), ίσως και bee (όπως τη μέλισσα). Πρόσφατα έχασε τη μητέρα της και ο πατέρας της πρόκειται να εγχειριστεί με λίγες πιθανότητες ανάκαμψης.
Σε ένα ξενοδοχείο «Φανταστικών Φίλων», δηλαδή τον χώρο που αποσύρονται τα δημιουργήματα της παιδικής φαντασίας όταν ξεχαστούν, η Μπι θα προσπαθήσει να βάλει τάξη στα μοναχικά πλάσματα που ψάχνουν τρόπους να συντροφεύουν τη φαντασία μικρών ή μεγάλων. Σε αυτή της την περιπέτεια δεν γνωρίζει προκαταβολικά πόση χαρά θα δώσει στους ενήλικες που έχουν ξεχάσει να εμπνέονται από τη φαντασία τους, ούτε όμως κάτι πιο ουσιαστικό ότι η δική της φαντασία κάποια χρόνια πριν την είχε βοηθήσει να ξεπεράσει εκείνη την απώλεια.
Ο Τζον Κραζίνσκι (John Krasinski0 , μπροστά και πίσω από την κάμερα μας έχει επιβεβαιώσει πόσο ευαίσθητος είναι (δείτε το κανάλι του στο youtube, ιδιαίτερα τα βίντεο που παρήγαγε εν μέσω πανδημίας, και θα καταλάβετε). Ενώ έχει πολλές ωραίες ιδέες που ξεκλειδώνουν την παιδική φαντασία, λείπει ένα συστατικό ώστε να ξεκλειδωθεί στο απανταχού κοινό η ενήλικη παιδικότητα. Θυμίζοντας μας συχνά στη διάρκεια της ταινίας αυτό που λέει ο χαρακτήρας του στη νεαρή πρωταγωνίστρια, πως κάποτε η παιδική της ζωή θα αποτελέσει υλικό μια υπέροχη και πρωτότυπη ιστορία, αφηγείται μια πολύ ευαίσθητη και βιωμένη ταινία που στην ολοκλήρωση της δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο.
Το λυσάρι της ζωής
Όταν οι παραγωγοί της ταινίας του θα προσπαθήσουν να του πάρουν την τελική λήψη, εκείνος θα κλέψει το υλικό και με τους μοναδικούς συνεργάτες που τον ανέχονται, θα προσπαθήσει να ολοκληρώσει τη δημιουργία του στη γαλλική επαρχία… δυστυχώς όμως έχοντας σταματήσει να παίρνει τη φαρμακευτική του αγωγή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Για να αντέξει τον κακό του εαυτό, και να περιορίσει τις ακατανόητες εκρήξεις του, φτιάχνει άτυπους κανόνες ασφάλειας που γράφει επιδέξια στο «Λυσάρι της ζωής».
Κατακερματισμένες, ανολοκλήρωτες αλλά πολύ γοητευτικές εμπνεύσεις του Μισέλ Γκοντρύ (Michel Gondry) , σε μία ακόμα ταινία αυτοαναφορικότητας, παίρνουν τον κανόνα του Γούντυ Άλεν (Woody Allen) και θεραπεύονται εν μέρη, χωρίς να απολογούνται.
Όλοι όσοι τον αγαπάνε, δυσκολεύονται να αντέξουν την κακοτροπιά του αν και πάντα η παιδική του ψυχή γίνεται η αφορμή για «άφεση αμαρτιών» σε ένα ταξίδι που η αναγκαία και από καρδιάς συγνώμη είναι αδύναμη μπροστά στο γοητευτικό παλιοπαιδισμό του ήρωα. Σαν ξεχασμένος χαρακτήρας σε σενάριο ταινίας του Γούντι Άλεν, αντί για να εκτεθεί μέσα από τη δική του θεωρία δημιουργίας, επινοεί «κανόνες κινηματογραφικής παραγωγής» και προτείνει δημιουργικούς τρόπους για να τις αποφύγουμε ώστε να πάρουμε ένα μάθημα που δεν έχει θεωρία και δε διδάσκεται. Εν συντομία, η ταινία είναι ένας τρόπος να αναγνωρίζεις την αγάπη σε αυτά που δε λες, δηλαδή το «να φιλιέσαι εκτός απο τις στιγμές των αφίξεων και αναχωρησεων». Όλα αυτά τα βρίσκεις σε σημειώσεις, στο «Λυσάρι της Ζωής».
Αυτό το «Λυσάρι της Ζωής», μοιάζει διαγώνισμα προβιβασμού στην παραπάνω τάξη, και ευτυχώς, δεν μένει κανείς μετεξεταστέος.
Τελευταία συνεδρία του Φρόϋντ
Όταν ανοίγει μεταφορικά και συμβολικά η ντουλάπα της Νάρνια, ο Φρόϋντ έχει δουλειά να κάνει. Στην «Τελευταία Συνεδρία του Φρόϋντ», θα βγουν από τα συρτάρια της ψυχής μητρικά, πατρικά και λοιπά οικογενειακά φαντάσματα, ζωντανών και πεθαμένων.
Η ταινία παραμένει συγκρατημένη στο ντιβάνι και την αισθητική του θεατρικού χώρου, στο οποίο βασίζεται το σενάριο της ταινίας. Σε ένα παιχνίδι αναζήτησης, έρευνας και επιθυμίας, υπό το φόντο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο θεός με την ύπαρξη ή ανυπαρξία του, το σεξ με τις επιθυμίες και την ανασταλτική του αναγκαιότητα, και ο ψυχικός ευνουχισμός λιβανισμένος από τα κοινωνικά πρέπει, επιτρέπουν σε δύο μεγαθήρια ηθοποιούς να κάνουν επίδειξη δυνατοτήτων. Ούτε όμως ένα τούβλο από τον αναθεματισμένο τέταρτο τοίχο δεν κουνιέται στα νεκρικής δημιουργικότητας φλας μπακ.
Η «Τελευταία Συνεδρίαση του Φρόϋντ» μπορεί να μην συνταγογραφείται αλλά, σε σημεία, σε βοηθάει να εμβαθύνεις στον αχαρτογράφητο τόπο της ψυχής.
Mέντιουμ
Ας ξεκινήσουμε με μια γενική διαπίστευση: Η ταινία «Μέντιουμ» σε παραμυθιάζει πειστικά.
Ανάμεσα στην παιδική και την ενήλικη φύση της, η Ελευθερία θα επουλώσει τις πληγές της αποθανούσας μητέρας της με τον πρώτο της έρωτα, ένα αγόρι που δεν είναι στο απόλυτο αυτό που δείχνει. Εκείνος θα τη γνωρίσει με ένα «μέντιουμ» που διακρίνει πάνω της την ανάγκη αυτοπροσδιορισμού και θεραπείας. Το τρίτο της μάτι έχει όμως μια σκιά παιδικότητας που πρέπει να παρακούσει τη φωνή της λογικής για να δει καθαρά.
Αφαιρετικό, υπαινικτικό, στέρεο και ολοκληρωμένο δείγμα αφήγησης που δεν μαγεύει αλλά προβλέπει και επιβλέπει τις προθέσεις της δημιουργού Χριστίνας Ιωακειμίδη. Μια πορεία αυτογνωσίας σε χωματόδρομο, σα μια καυτή ανάσα που συγχνωτίζεται με τον Αυγουστιάτικό καιρό και τη θέρμη του πρώτου έρωτα.
Κενά αέρος
«Κενά Αέρος»… το όντι.
Ομάδα φοβικών με τα αεροπλάνα, ο καθένας για δικό του λόγο, παρακολουθούν μαθήματα που θα τους βοηθήσουν να ολοκληρώσουν μια τουλάχιστον πτήση. Τα σχέδια τους όμως πέταξαν όταν θα κοπεί η ζώνη ασφαλείας του τελευταίου μαθήματός τους και θα βρεθούν σε ξένο τόπο, με χαλασμένο αεροπλάνο που δεν μπορεί να τους επιστρέψει σπίτια τους.
Ξεκινάει σαν μια κωμωδία ανανεωτικής πνοής που προς το τέλος χρειάζεται μάσκα οξυγόνου για να αντέξεις την προσγείωση. Τα «Κενά Αέρος» μετατρέπουν τον τίτλο τους σε πρόθεση όσο η λύση μπαίνει σε αυτόματο πιλότο με αστεία χαμένα πίσω από τα σύννεφα έμπνευσης. Προτιμήστε την ιταλική της απάντηση με τίτλο Volare.
Το μυστικό της μαύρης βαλίτσας
Τα μυστικά του Αλεχάνδρο θα τον αναγκάσουν να μεταφέρει μαύρες βαλίτσες μεταξύ Αργεντινής και Ισπανίας, όμως το περιεχόμενο τους θα τον στοιχειώσει για το υπόλοιπο της ζωής του. «Το Μυστικό της Μαύρης Βαλίτσας» αποκαλύπτεται στο γνωστό μονοπάτι των ισπανόφωνων θρίλερ που μας κάνουν παρέα στους θερινούς κινηματογράφους.
(Περισσότερα για την ταινία σύντομα σε αναθεωρημένο κείμενο)
Κρυμμένα μυστικά
Καλό είναι κάποια κρυμμένα μυστικά να μένουν αφανέρωτα.
Έχοντας υποβληθεί σε πειραματική θεραπεία για το Αλτσχάιμερ, ένας ντετέκτιβ πλέον όχι στην ενεργό δράση, θα μελετήσει εκ νέου τα στοιχεία μιας υπόθεσης δολοφονίας που ίσως οδηγήσει τον κατηγορούμενο στο «πράσινο μίλι». Άρες, μάρες, κουκουνάρες στα «Κρυμμένα Μυστικά» με την υπόκωφη προσευχή του Ράσελ Κρόου (Russell Crowe)σε κάθε βλέμμα του, να του συγχωρήσουν τα λάθη συμπεριφοράς και να του επιτρέψουν να γυρίσει σε ταινίες και ρόλους που μπορεί να αναδείξει.
Avant-Drag
Όταν η πόλη αναδύεται μέσα από τι χρυσόσκονη και τις μουτζούρες, κάτι μαγικό συμβαίνει.
Το πολυταξιδεμένο φεστιβαλικά “Avant Drag!”, είναι ένα αντισυμβατικό και πρωτότυπο στην αλλόκοτη αφήγηση ντοκιμαντέρ του Φιλ Ιερόπουλου με δέκα Ντραγκ καλλιτέχνες που επαναστατούν με τον περιορισμό αυτοπροσδιορισμού, την κοινωνία αλλά και το άλλο τους μισό που αναδεικνύεται μέσα από την περσόνα που επιλέγουν. Έχοντας υποβάλλει σε κανόνες και συγκεκριμένα ερωτήματα τους διπλά εξεταζόμενους καλλιτέχνες της drag σκηνής, ο σκηνοθέτης παντρεύει το ασύμβατο με το ακάθαρτο της πόλης με το δεσμό του «χάμου» και τριγύρω. Στην Πλατωνική συνύπαρξη της πάνω από διττής επιλογής φύλου, η περιπέτεια γίνεται παιχνίδι και το πρόβλημα τέμπερες σε μια ευφάνταστη παιδική ζωγραφιά που αξίζει να κρεμάσεις στο ψυγείο σου.
Μέγιστη σημασία έχει το επίτευγμα της ταινίας ότι μέσα από την Αβαν Γκαρντ διάθεση του, επιτρέπει στο Ντραγκ να γίνει μέινστριμ, αντιληπτό ως κάτι περισσότερο από ένα οπτικό σοκ, με βάθος, ουσία και όξινο χιούμορ.
(Περισσότερα για την ταινία “Avant Drag!” στη συνέντευξη του Φιλ Ιερόπουλου που θα ανέβει σύντομα στην πλατφόρμα)
Πηγή: ertnews.gr
